Chmura niewiedzy – (Obłok niewiedzy, ang: Cloud of Unknowing) – anonimowe dzieło mistyczne napisane w Anglii, najprawdopodobniej w latach 1350-1380. Jest pierwszym zapisem doświadczeń mistycznych dokonanym w języku narodowym (w dialekcie północno-wschodnim). Chmura niewiedzy będąca zaadresowanym do młodego adepta praktycznym podręcznikiem życia kontemplacyjnego, zachowała się jedynie w 18 rękopisach, z których najstarszy pochodzi z XV wieku.

św. Maksym Kausokalybos  (zm. 1365 lub 1380) – był mnichem hezychastą mieszkającym na górze Athos w Grecji. Cieszył się wielką sławą. Był powszechnie ceniony jako wzór cnót oraz przewodnik duchowy, podziwiany za surowe życie które prowadził. Uważano że ma dar jasnowidzenia, proroctwa, uzdrawiania i egzorcyzmowania demonów. O porady i modlitwę prosili go cesarze i duchowni. Tak bardzo jednak umiłował życie w samotności i kontemplacji, że wielokrotnie, gdy nachodzili go poszukujący jego rady uczniowie, palił swą samotnie i przenosił się w nowe miejsce (kausoo – gr. palić, kalybe – gr. domek, stąd zyskał przydomek ‚Kausokalybos’ – Ten, który pali chaty) (…)

Na górze Athos był bliskim współpracownikiem innego znanego mnicha, hezychasty, Grzegorza z Synaju. Nie pozostawił po sobie żadnych pism. Powstały natomiast przynajmniej cztery jego biografie. Jedną z nich („Żywot św. Maksyma Kausokalibosa”), w końcu XIV wieku, napisał Teofan z Vatopedii, z której pochodzi fragment włączony do Filokalii.

Tomasz Hemerken a Kempis (ur. ok. 1380 w Kempen niedaleko Kolonii, zm. 25 lipca 1471 w Zwolle). Jego rodzice, Jan i Gertruda, to bardzo biedni, ale pobożni i uczciwi ludzie, należący do klasy rzemieślniczej. Ojciec najprawdopodobniej był ślusarzem, o matce Tomasza mówią, że prowadziła wiejską szkołę. Mieli dwóch synów, nie wiemy czy mieli więcej dzieci. Starszy o czternaście lat od Tomasza Jan po ukończeniu nauki w Deventer, wstąpił do kanoników regularnych św. Augustyna w Windesheim i pełnił tam wiele funkcji. Tomasz naukę ukończył w tej samej szkole w Deventer i podobnie jak brat wstąpił do kanoników regularnych. W 1406 roku przyjął habit zakonny, a w 1413 święcenia kapłańskie. W klasztorze spędził Tomasz niemal całe życie jako pisarz ascetyczny, kaznodzieja i kopista rękopisów. Samo Pismo Święte przepisał cztery razy.

Maria Faustyna Kowalska ZMBM, właśc. Helena Kowalska (ur. 25 sierpnia 1905 w Głogowcu, zm. 5 października 1938 w Krakowie) – święta Kościoła katolickiego, zakonnica ze Zgromadzenia Sióstr Matki Bożej Miłosierdzia, mistyczka, stygmatyczka i wizjonerka. Znana przede wszystkim jako głosicielka kultu Miłosierdzia Bożego i autorka Dzienniczka, w którym opisała swoje duchowe i mistyczne doświadczenia.

św. Jan Klimak lub Klimaks, Jan Scholastyk (opat), Jan Synaita, cs. Prepodobnyj Ioann Lestwicznik gr. Ἰωάννης τῆς Κλίμακος trans. Ioannis tis Klimakos, ros. Иоа́нн Ле́ствичник, trans. Ioann Lestwicznik (ur. pom. 525 a 579, zm. 30 marca pom. 595 a 680 na Górze Synaj) – jeden z ojców Kościoła wschodniego, eremita i mistyk, mnich w klasztorze św. Katarzyny na Synaju, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego, uważany za ojca hezychazmu.

św. Ignacy Loyola, hiszp. Iñigo López de Oñaz y Loyola (ur. przed 23 października 1491, zm. 31 lipca 1556) – święty Kościoła katolickiego, duchowny, teolog, prezbiter i założyciel zakonu jezuitów. Jego dewizą była łacińska sentencja Ad maiorem Dei gloriam (Ku większej chwale Boga).

Pochodził z wielodzietnej szlachetnej rodziny. W dzieciństwie i wczesnej młodości otrzymał wychowanie religijne, modlił się z innymi w domu, nawiedzał pobliskie sanktuarium maryjne. Jak wielu mu podobnych marzył o ziemskiej sławie. Został rycerzem i w 1521 został poważnie ranny podczas obrony Pampeluny. Czas powrotu do zdrowia to dla Ignecego czas przemiany duchowej. W 1522 postanawia zmienić swoje życie, by całkowicie należeć do Jezusa. Swój strój rycerski zostawia żebrakowi i w jego zgrzebnej sukni pieszo udaje się do sanktuarium maryjnego w Montserrat.

Od 1526 roku rozpoczyna nauczać Ćwiczeń duchowych, co spotkało się z trudnościami ze strony Inkwizycji (nie ma wówczas jeszcze wykształcenia teologicznego). W uroczystość Bożego Narodzenia, 25 grudnia 1538 roku Ignacy Odprawia swoją Mszę świętą prymicyjną. Zakon Jezuitów powstaje 27 września 1540 roku. W chwili śmierci Ignacego (1556 rok) zakon liczy ok 1000 jezuitów. Święty Ignacy Loyola został kanonizowany przez Grzegorza XV w 1622 roku. Pius XI ogłosił go patronem rekolekcji.

Stanisław Papczyński (właśc. Jan Papczyński; imię zakonne: Stanisław od Jezusa i Maryi Papczyński; ur. 18 maja 1631 w Podegrodziu, zm. 17 września 1701 w Górze Kalwarii) – polski kapłan, zakonnik, kaznodzieja, początkowo pijar, a następnie założyciel i pierwszy przełożony generalny Zgromadzenia Księży Marianów Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny oraz święty Kościoła katolickiego.

bł. Karol de Foucauld, fr. Charles de Foucauld (ur. 15 września 1858 w Strasburgu, zm. 1 grudnia 1916 w Tamanrasset w Algierii) – francuski trapista (OCSO) i prezbiter, misjonarz, eremita przebywający przez wiele lat wśród muzułmańskich Tuaregów na Saharze w Algierii, błogosławiony Kościoła rzymskokatolickiego.

Karol de Foucauld stworzył pierwsze opracowanie słownika francusko-tuareskiego, założył zgromadzenie oparte na swojej regule, pozostawił po sobie także pisma – listy i medytacje, które pokazują jego drogę duchową i rozumienie Pisma Świętego.

Jan Kasjan, cs. Prepodobnyj Kassian Rimljanin (ok. 360, zm. ok. 435 w Marsylii) – mnich, teolog, asceta, popularyzator monastycyzmu i ascetyzmu wschodniego w Kościele zachodnim. Założyciel jednej z pierwszych wspólnot monastycznych w Europie Zachodniej. Wliczany w poczet ojców pustyni i Kościoła, święty Kościoła wschodniego, oraz nieoficjalnie Kościoła zachodniego.

Jan Kasjan zalecał, by w różnych okolicznościach powtarzać krótki werset z Psalmu 70,2: Boże, wejrzyj ku wspomożeniu memu, Panie, pośpiesz ku ratunkowi memu. Wyliczał wartości trwania przy jednej psalmicznej formule, służącej podtrzymaniu stałej pamięci o Bogu. Wezwanie to rozpowszechni się w monastycyzmie zachodnim i zostanie dodane na początku każdego oficjum Liturgii Godzin, która była pojmowana jako liturgiczny i wspólnotowy wyraz nieustannej modlitwy.

Jan Eudes, Jean Eudes (ur. 14 listopada 1601 w Ri, zm. 19 sierpnia 1680 w Caen) – święty Kościoła katolickiego, francuski ksiądz, początkowo oratorianin, założyciel kongregacji księży świeckich z siedzibą w Caen (1643).

Święta Teresa z Ávilii (św. Teresa od Jezusa), właściwie Teresa Sánchez de Cepeda y Ahumada (ur. 28 marca 1515 w Gotarrendura (Ávila) w Hiszpanii, zm. 15 października 1582 w Alba de Tormes w Hiszpanii) – hiszpańska mistyczka, karmelitanka, pisarka kontrreformacji i teolog życia kontemplacyjnego. Była również reformatorką zakonu karmelitów i wraz ze świętym Janem od Krzyża jest uważana za założycielkę karmelitów bosych.

Ewagriusz z Pontu (345–399) – mnich pontyjski, teolog, mistyk. Jeden z najznamienitszych ojców pustyni. Nazywany „filozofem na pustyni” lub „pierwszym mnichem teologiem”. Bardzo ważny autor w dziejach duchowości; pochodził z Pontu w Azji Mniejszej, był uczniem Bazylego Wielkiego i Grzegorza z Nazjanzu. Około 383 roku wycofał się na pustelnie egipskie, gdzie pozostawał w kręgu Makarego Wielkiego i jego uczniów.

Był pierwszym mnichem egipskim, który rozwinął działalności piśmienniczą, stając się znaczącym teoretykiem życia pustelniczego i duchowego. Łączył praktyczną mądrość ojców pustyni z wielką kulturą umysłową i znajomością psychologii, przede wszystkiem jednak z doświadczeniem mistycznym.

Św. Barsanufiusz (ur. w V wieku, zm. ok. 540) – święty katolicki i prawosławny, rekluz, epistolograf. Pochodzący z Egiptu pustelnik przez pięćdziesiąt lat przebywał w ścisłym odosobnieniu na terenie palestyńskiego klasztoru św. Seridosa. W listownych kontaktach ze światem zewnętrznym pośredniczył jedynie jego przełożony. Współcześni asceci i zakonnicy zwracali się do niego z prośbami o komentarze i wyjaśnienia dyskutowanych kwestii religijnych, a także porady duchowe, przez co wywarł olbrzymi wpływ na monastycyzm. Jego uczniami byli m.in. św. Doroteusz z Gazy i św. Dozyteusz Palestyński.

św. Grzegorz z Synaju, Grzegorz Synaita (ur. ok. 1280 w Klazomenaj, zm. 27 listopada 1346) – święty prawosławny, mnich, odnowiciel hezychazmu, nauczyciel i propagator modlitwy serca.

Urodził się w Kladzomenai na zachodnim wybrzeżu Azji Mniejszej. Znalazł się w niewoli tureckiej, gdy zaś wykupili go chrześcijanie, udał się na Cypr i został mnichem. Przebywał także na Synaju oraz na Krecie, gdzie niejaki Arseniusz wprowadził go w praktykę straży umysłu, czujności serca i czystej modlitwy. Wreszcie udał się na Górę Atos. Tam zetknął się z życiem monastycznym, które – jak pisze Nikodem Hagioryta w Filokali – potrzebowało wówczas duchowego odrodzenia. Skupione było bowiem na zachowywaniu surowej ascezy, praktyce cnót i przestrzegania reguły zakonnej. Zapomniano natomiast całkowicie o tym, co najważniejsze i do czego należy dążyć: o żywej więzi z Bogiem (mistyce) i kontemplacji.

Mikołaj z Flue, brat Klaus z Flüe, (Niklaus von Flüe, Bruder Klaus; łac. Nicolaus de Rupe, franc. Nicolas de la Roche) (ur. 1417, zm. 21 marca 1487) – święty, uznawany za mistrza medytacji i mistyka średniowiecza, symbol pokojowego rozwiązywania konfliktów, patron Szwajcarii.

Filoteusz z Synaju (IX-XII w.) – Mnich i prawdopodobnie przełożony klasztoru Gorejącego Krzewu (Batos) na Synaju. Żył z pewnością po św. Janie Klimaku i Hezychiuszu z Synaju, być może w IX wieku albo później. Jest uznawany za jednego z twórców „synajskiej” szkoły teologii ascetycznej. Niewiele o nim wiadomo, poza tym, co ukazuje zbiór jego krótkich pouczeń, pt. Czterdzieści rozdziałów o czujności, publikowanych jedynie w Filokalii.

Makary Wielki Egipski, Makary Starszy, cs. Prepodobnyj Makarij Wielikij, Jegipietskij (ur. ok. 300 w Górnym Egipcie, zm. ok. 390 w Skete) – chrześcijański mnich, uważany za jednego z ojców egipskiego monastycyzmu, święty katolicki i prawosławny.

Alicja Lenczewska (ur. 5 grudnia 1934 w Warszawie, zm. 5 stycznia 2012 w Szczecinie) – polska mistyczka, nauczycielka, autorka dwóch dzienników duchowych opublikowanych pt. Świadectwo. Dziennik duchowy i Słowo pouczenia, w których opisuje głównie swoje rozmowy z Jezusem Chrystusem, a także m.in. z Matką Bożą, świętymi (w tym ze św. Faustyną) i aniołami.

Maksym Wyznawca, właśc. Moschion, cs. Prepodobnyj Maksim Ispowiednik) (ur. ok. 580 w Konstantynopolu, zm. 662 w okolicach Batumi) – teolog grecki, święty Kościoła katolickiego i prawosławnego.

Teoleptos z Filadelfii (1250-1322) – urodzony w Nicei, zdobył znakomite wykształcenie. Po krótkotrwałym małżeństwie opuścił żonę i wybrał życie pustelnicze jako mnich na Górze Atos. Następnie, przez około 40 lat, był biskupem Filadelfii w zachodniej Azji Mniejszej (…).

Teoleptos uchodził za bezpośredniego ucznia Nicefora Pustelnika i był współczesnym św. Grzegorzowi z Synaju. Żył więc w okresie rozwoju metod psychosomatycznych, związanych z modlitwą Jezusową. Nigdy jednak do nich nie nawiązywał. Kierując swe pisma do mniszek, zalecał jedynie ciągłą pamięć o Bogu i nieustanne wzywanie świętego Imienia. Oryginalność tego autora polega na tym, że nie przedstawiał modlitwy zarezerwowanej dla wąskiego grona eremitów (nazywanych „hezy­chas­ta­mi”). Traktował ją raczej jako ważny element wspólnotowego życia monastycznego, albo ogólnie, kościelnego, które skupia się na liturgii i miłości braterskiej.

św. Niketas Stetatos (gr: Νικήτας Στηθᾶτος, łac.: Nicetas Pectoratus; ur. 1005 – zm. 1090) – mnich bizantyński, jeden z przedstawicieli teologii mistycznej. Wierny uczeń św. Symeona Nowego Teologa, napisał biografię swego mistrza i publikował jego dzieła. W młodym wieku wstąpił do klasztoru Studios w Konstantynopolu, gdzie pod koniec życia był przełożonym.

Antoni Wielki (Opat), Święty Antoni, (ur. 250 lub 251 w Koma, zm. 356 w pobliżu góry Kulzim) – egipski pustelnik, opat i ojciec pustyni; tradycyjnie uznawany za twórcę anachoretyzmu, jednej z odmian ruchu monastycznego.

Abba Antoni uznany został przez historyków za rewolucjonistę duchowości chrześcijańskiej, bowiem w czasach, kiedy stało się ono religią państwową i przestała istnieć potrzeba oddawania życia za wiarę, wypracował on nowy model męczeństwa polegający na dożywotniej kontemplacji na pustyni w całkowitym wyrzeczeniu się siebie i surowej ascezie.

Jan od Krzyża, hiszp. San Juan de la Cruz, właśc. Juan de Yepes y Alvarez (ur. 24 czerwca 1542 w Fontiveros koło Ávili w Hiszpanii, zm. 14 grudnia 1591 w Úbedzie) – hiszpański poeta, ważna postać kontrreformacji, mistyk, karmelita i prezbiter, święty Kościoła katolickiego, anglikańskiego, czczony przez Kościół Ewangelicko-Luterański w Ameryce, odnowiciel i doktor Kościoła.

Święty Jan od Krzyża był reformatorem zakonu karmelitów. Jest uważany, wraz z Teresą z Ávili, za założyciela karmelitów bosych. Jest również znany ze swych dzieł literackich. Zarówno jego poezja, jak i rozważania nad wzrostem duszy są uważane za szczyt dzieł mistycznych i zaliczane do najwybitniejszych osiągnięć hiszpańskiej literatury.

Hezychiusz z Synaju – Jeden z kluczowych autorów w Filokalii, mimo, że o jego życiu wiadomo niewiele. Był mnichem, zapewne też przełożonym w klasztorze Gorejącego Krzewu na Synaju. Dlatego nazywany jest Hezychiuszem z Synaju lub z Batos (gr. batos oznacza „krzew”). Żył prawdopodobnie w VIII lub IX wieku, po Janie Klimaku i Maksymie Wyznawcy, z których pism korzystał.

Jego 203 rozdziały O czujności i modlitwie koncentrują się wokół jednego tematu: duchowej trzeźwości, straży serca, wewnętrznej walki. „Duchowa trzeźwość” (népsis) oznacza czujność i wewnętrzną uwagę. Polega na odpieraniu wszelkich myśli i wyobrażeń, od których biorą początek złe czyny. Prowadzi do czystości serca i zapewnia stan wewnętrznej ciszy, zwany hezychią.

Symeon Nowy Teolog (ur. 949; zm. 12 marca 1022) – był chrześcijańskim mnichem i poetą na terenie Bizancjum, jednym z trzech kanonizowanych świętych prawosławnych, którym nadano przydomek teologa w uznaniu jego nauczania, które było, podobnie jak Jana Ewangelisty oraz Grzegorza z Nazjanzu, przesycone szczególnie nośną, bogatą w duchowe treści wizją życia wiary. Jednym z jego podstawowych postulatów było to, że ludzie powinni doświadczyć już w życiu doczesnym oglądania Boga (gr. theoria) czyli kontemplacji.

Jest uznawany za pierwszego mistyka chrześcijańskiego wschodu, który w sposób swobodny pisał o swych przeżyciach duchowych. Niektóre z jego pism zostały włączone do Filokalii, zbioru wczesnych autorów na temat modlitwy serca rozpowszechnianej przez ruch hezychastów.

Eckhart von Hochheim, lepiej znany jako Mistrz Eckhart (niem. Meister Eckhart) (ok. 1260-1327/1328 w Kolonii lub Awinionie) – niemiecki mistyk, filozof i teolog, dominikanin. Przedstawiciel mistyki nadreńskiej. Pozostawał w sporze z inkwizycją, postawiony przed jej trybunałem oskarżony o herezję, polegającą na głoszeniu tzw. religii serca w której kontakt człowieka z Bogiem odbywał się przez kontemplację własnej duszy, będącej częścią Boga, przez co religia stawała się zbędna. W świetle badań przeprowadzonych w XX w. powszechnie uważa się, że oskarżenie o poglądy panteistyczne było zbyt pochopnym wnioskiem, wynikającym z wyrywkowej analizy jego wypowiedzi oraz kontekstu historycznego.

Nicefor Pustelnik, Nicefor Hezychasta, Samotnik lub Hagioryta ( zm. ok 1285) – Jeden z pierwszych świadków praktykowania modlitwy Jezusowej połączonej z techniką oddychania. Pochodził z Italii, ale przeniósł się do Bizancjum i tam związał się z prawosławiem. Około 1240 roku osiadł na Górze Athos, gdzie wiódł najpierw życie cenobityczne, później zaś eremickie. Stał się też – jak pisał o nim Grzegorz Palamas – „przewodnikiem dla tych, którzy w świecie umysłu wydają walkę duchom zła”. Dla swych uczniów opracował metodę wewnętrznej uwagi, wiodącej do nieustannej modlitwy.

papież Franciszek, łac. Franciscus, właśc. Jorge Mario Bergoglio SI (ur. 17 grudnia 1936 w Buenos Aires) – argentyński duchowny rzymskokatolicki, w latach 1998–2013 arcybiskup Buenos Aires i tym samym prymas Argentyny, w latach 2001–2013 kardynał, 266. papież i 8. Suweren Państwa Watykańskiego (od 13 marca 2013).

Franciszek jest pierwszym papieżem z kontynentu amerykańskiego, a także pierwszym spoza Europy od czasu papieża Grzegorza III (pontyfikat 731–741). Jest również pierwszym jezuitą wybranym na papieża i pierwszym zakonnikiem od czasu papieża Grzegorza XVI (pontyfikat 1831–1846).

Wawrzyniec od Zmartwychwstania (1614 – 12 luty 1691) – urodził się jako Mikołaj Herman w Lotaryngii, w ubogiej i pobożnej rodzinie.  W wieku 18 lat doświadcza, pod uschniętym drzewem (które w jego widzeniu ożywia się, zakwita i pokrywa się owocami) objawienia wielkiej opatrzności i potęgi Boga. Od tego momentu w sercu Mikołaja rośnie pragnienie oddania się na służbę Bogu (…)

Brat Wawrzyniec od Zmartwychwstania prowadzi proste życie zakonne. Najpierw przez długie lata jest kucharzem. Po 15 latach pracy w kuchni na skutek zdrowotnych trudności musi ją opuścić i podejmuje się posługi szewca.

Trwając w obecności wobec Boga i siebie, w pogodzie ducha i pełnej świadomości umiera 12 lutego 1961 roku.

Talazjusz z Libii – Mnich, a potem przełożony klasztoru na Pustyni Libijskiej w poło­wie VII wieku. Był zaprzyjaźniony z Maksymem Wyznawcą, który podczas swego wygnania korzystał z jego gościnności, następnie pisał do niego listy i zadedykował mu dwa dzieła.

Talazjusz był autorem czterech centurii o duchowym życiu, pt. O miłości, wstrzemięźliwości i kierowaniu się rozumem. Jest to zbiór powiedzeń, zwięzłych aforyzmów i krótkich pouczeń, które wyznacza­ją miłości centralne miejsce w życiu duchowym.

Jan z Karpatos cieszył się wielkim szacunkiem w tradycji ascetycznej, niekiedy określany jest jako „święty”. Jego żywot pozostaje jednak nieznany. Wiadomo jedynie, że był mnichem, następnie biskupem na niewielkiej wyspie Karpatos, położonej na Morzu Śródziemnym między Kretą a Rodos. Utożsamia się go z Janem z Karpatos, który podpisał akta III Soboru w Konstantynopolu (680-681)

Jan z Karpatos tworzył w duchu nauki Ewagriusza z Pontu i Maksyma Wyznawcy, bliski też jest autorom synajskim. Przypominał o straży umysłu i wewnętrznej walce. Jego pisma jednak, mające charakter dydaktyczny, nie wznoszą się do poziomu późniejszej mistyki bizantyńskiej. Są natomiast cennym świadectwem ascezy monastycznej.

Kalikst i Ignacy Ksantopuloi – dwaj mnisi z Góry Atos, autorzy pierwszego podręcznika ascezy hezychastycznej. Żyli u schyłku Bizancjum. Był to okres, gdy spory palamickie zostały rozwiązane i gdy ustalono już „sposób” skupienia umysłu, wyciszenia i modlitwy wewnętrznej. Ostateczny kształt przyjęła również modlitwa Jezusowa, która stała się istotną częścią w duchowości wschodniego chrześcijaństwa. Nastał więc czas syntezy, komentarzy oraz podsumowań. Nie próbowano poszukiwać nowych, oryginalnych sposobów modlitwy. I praca Kaliksta i Ignacego ma właśnie taki porządkujący charakter.

Oboje pochodzili z klasztoru Ksantopulos, wchodzącego w skład wielkiego atonickiego klasztoru Pantoratora. Kalikst, uważany za duchowego syna Grzegorza z Synaju, przez krótki czas (3 miesiące) był patriarchą Konstantynopola, znany jako Kalikst II. Zmarł wkrótce po wyborze, w 1397 r. O Ignacym niestety, nie wiele wiadomo. Jedyna pewna informacja to ta, że był mnichem w klasztorze na górze Atos.

ks. Dolindo Ruotolo (ur. 6 października 1882 w Neapolu, zm. 19 listopada 1970 tamże) – włoski ksiądz oraz tercjarz franciszkański, ogłoszony przez Kościół katolicki Sługą Bożym, cieszył się wielkim szacunkiem Ojca Pio.

Był piątym z jedenaściorga dzieci Raphaela, inżyniera i matematyka oraz Silvi Valle, potomkini neapolitańskiej arystokracji. W dzieciństwie cierpiał z powodu problemów ze zdrowiem oraz trudności finansowych rodziny. W 1896 roku, po separacji rodziców, wraz ze swoim bratem Elio trafił do Szkoły Apostolskiej Księży Misjonarzy (Scuola Apostolica dei Preti della Missione), a trzy lata później został przyjęty do nowicjatu. 1 czerwca 1901 roku złożył śluby, po których poprosił o możliwość pracy na misjach w Chinach. Jednak jego prośbę odrzucono. Po święceniach kapłańskich 24 czerwca 1905 roku został mianowany profesorem Szkoły Apostolskiej i zajmował się nauczaniem śpiewu gregoriańskiego. Przez krótki czas pracował w Taranto oraz Molfetcie, gdzie zajmował się reformą seminarium.