Paweł przed namiestnikiem Feliksem.

Następnie wezwał dwóch setników i rozkazał im: „Przygotujcie dwustu żołnierzy i siedemdziesięciu jeźdźców oraz dwustu oszczepników. O trzeciej godzinie nocy bądźcie gotowi do wymarszu do Cezarei. Przygotujcie także zwierzęta, aby wsadzić na nie Pawła i bezpiecznie go dowieźć do namiestnika Feliksa”. Napisał też list o następującej treści: „Klaudiusz Lizjasz pozdrawia dostojnego namiestnika Feliksa! Żydzi napadli na tego człowieka i zamierzali go zabić. Nadbiegłem jednak z żołnierzami i wyrwałem go z ich rąk. Dowiedziałem się, że jest Rzymianinem. Chcąc się dowiedzieć, co mu zarzucają, kazałem go zaprowadzić przed ich Wysoką Radę. Stwierdziłem, że oskarżają go w związku z przepisami ich Prawa, on zaś nie popełnił żadnego przestępstwa zasługującego na śmierć lub uwięzienie. A kiedy mi doniesiono o przygotowywanym spisku przeciw temu człowiekowi, natychmiast wysłałem go do ciebie. Nakazałem także oskarżycielom, aby tobie osobiście przedstawili skargę”.

Zgodnie z otrzymanym rozkazem żołnierze zabrali Pawła i jeszcze tej nocy doprowadzili do Antipatris. Następnego dnia jeźdźcy wyruszyli z nim w dalszą drogę, a reszta powróciła do koszar. Kiedy przybyli do Cezarei, oddali list namiestnikowi i przekazali mu Pawła. Po przeczytaniu listu zapytał go, z jakiej pochodzi prowincji. Kiedy usłyszał, że z Cylicji, oświadczył: „Przesłucham cię, gdy przybędą tu twoi oskarżyciele”. I rozkazał go pilnować w pałacu Heroda.

Dzieje Apostolskie 23,23-35 (Paweł przed namiestnikiem Feliksem)