Przed Wysoką Radą.

Następnego dnia rozkazał zebrać się wyższym kapłanom i całej Wysokiej Radzie. Wówczas polecił rozwiązać i zaprowadzić przed nich Pawła. Chciał bowiem wiedzieć dokładnie, o co go Żydzi oskarżają.

Paweł zaś uważnie spojrzał na Wysoką Radę i powiedział: „Bracia! Aż do dnia dzisiejszego służyłem Bogu z czystym sumieniem”. Wtedy najwyższy kapłan Ananiasz kazał tym, którzy stali blisko, uderzyć go w twarz. „Uderzy cię Bóg, ściano pobielana! – powiedział do niego Paweł. – Sądzisz mnie według Prawa, ale każesz mnie bić niezgodnie z Prawem”. Ci, którzy tam stali, powiedzieli do niego: „Obrażasz najwyższego kapłana Bożego!”. A on odpowiedział: „Nie wiedziałem, bracia, że jest najwyższym kapłanem. Pismo mówi bowiem: O przywódcy swego ludu nie będziesz źle mówił”.

Paweł wiedząc, że część Wysokiej Rady stanowili saduceusze, a resztę faryzeusze zawołał przed Wysoką Radą: „Bracia! Sam jestem faryzeuszem i potomkiem faryzeuszów. Sądzą mnie zaś z powodu nadziei i zmartwychwstania umarłych”. Słowa te wywołały spór między faryzeuszami i saduceuszami. I doszło między nimi do rozłamu. Saduceusze bowiem twierdzą, że nie ma ani zmartwychwstania, ani anioła i ducha. Natomiast faryzeusze uznają jedno i drugie. Zrobiła się wielka wrzawa. Niektórzy nauczyciele Pisma ze stronnictwa faryzeuszów zaciekle protestowali, wołając: „Ten człowiek jest niewinny. Może rzeczywiście przemówił do niego anioł lub jakiś duch?”. Kiedy spór się zaostrzył, dowódca, obawiając się, by nie rozszarpano Pawła, rozkazał żołnierzom wkroczyć między nich i wyprowadzić go do koszar. Następnej nocy ukazał mu się Pan i powiedział: „Odwagi! Trzeba, abyś i w Rzymie zaświadczył o Mnie, tak jak uczyniłeś to w Jeruzalem”.

Dzieje Apostolskie 22,30-23,11 (Przed Wysoką Radą)