Adorować Boga w swoim wnętrzu

Powinniśmy podczas pracy i innych działań, w czasie lektury i pisania, nawet i duchowego, co więcej: w czasie zewnętrznych aktów pobożności i odmawiania na głos modlitw, zostawić krótką chwilę, najczęściej jak możemy, na adorację Boga w głębi naszego serca, kosztować Go, choćby przelotnie i jakby ukradkiem. Ponieważ wiecie, że Bóg jest obecny przed wami podczas waszych działań, że jest w głębi i w centrum waszej duszy, dlaczegóż zatem nie porzucić przynajmniej od czasu do czasu waszych zewnętrznych zajęć, a nawet waszych modlitw słownych, aby adorować Go wewnętrznie, chwalić Go, prosić Go, ofiarować Mu wasze serce i dziękować Mu? Cóż może być bardziej miłego Bogu niż porzucenie w ten sposób tysiące razy w ciągu dnia, wszystkich stworzeń, aby się wycofać i w ten sposób adorować Go w swoim wnętrzu? 

Kolejną kwestią jest zniszczenie miłości własnej, która może istnieć tylko między stworzeniami, od których uwalnia nas niepostrzeżenie to wewnętrzne zwrócenie się do Boga! I wreszcie, nie możemy dać Bogu większego świadectwa naszej wierności niż wyrzekając się stworzenia i gardząc nim tysiące razy, aby cieszyć się przez chwilę Stworzycielem. Nie zamierzam was tymi słowami zobowiązywać do porzucenia na zawsze świata zewnętrznego, to niemożliwe; jednakże roztropność, która jest matką cnót, powinna służyć wam za regułę. Twierdzę jednak, iż powszechnym błędem wśród osób duchownych jest to, że nie porzucają od czasu do czasu świata zewnętrznego, aby adorować Boga w swoim wnętrzu i radować się w pokoju przez chwilę Jego boską obecnością.

br. Wawrzyniec od Zmartwychwstania, Maksymy duchowe, p. 9 (Adorować Boga w swoim wnętrzu),  z: O praktykowaniu Bożej obecności