Nikt tu na ziemi nie powinien sądzić drugiego człowieka

Dzieło to nie dokonuje się u nikogo bez trudu. Nie jest ono łatwe ani dla grzeszników ani dla tych, którzy są wolni od ciężkiego grzechu. Ale wymaga ono znacznie większego utrudzenia od tych, którzy zgrzeszyli, i to jest całkowicie słuszne.

Zdarza się jednak i to nawet często, że ci, którzy popadli w ciężkie i wielokrotne winy, dochodzą szybciej od innych do doskonałości tego dzieła. Jest to cud miłosierdzia Pana naszego. Sposób, w jaki On przekazuje specjalne łaski, wywołuje w świecie zdumienie wszystkich. Ale jestem pewien, że w dniu sądu, gdy ujrzymy jasno Boga i Jego dzieła, uznamy Jego sprawiedliwość. Niejeden wówczas, dziś uważany za człowieka bez wartości i pogardzany jako grzesznik, a może nawet jako wielki zbrodniarz, znajdzie łaskę przed Bogiem i zasiądzie wespół ze świętymi. Inni zaś, którzy dziś zdają się być bardzo święci i czczeni są przez ludzi jakby byli aniołami, którzy może nigdy dotąd nie popełnili śmiertelnego grzechu, znajdą się wśród potworów piekielnych (ponieważ pycha i zadowolenie z siebie łatwo mogą ich doprowadzić do grzechu śmiertelnego (przyp.))

Stąd jasno wynika, że nikt tu na ziemi nie powinien sądzić drugiego z powodu dobra albo zła, które widzi, że tamten czyni. Wolno nam sądzić czyny i kwalifikować je jako dobre lub złe, ale nie powinniśmy sądzić ludzi.

Chmura niewiedzy (nieznany Autor), Rozdział 29 – Należy pilnie ćwiczyć się w tym dziele, wytrzymywać cierpienie, które się w czasie jego wypełniania spotyka i nikogo nie sądzić (Nikt tu na ziemi nie powinien sądzić drugiego człowieka)