This Day in History: 2022-09-28
„Któż z was mając sługę, który orze lub pasie, powie do niego, gdy ten przyjdzie z pola: 'Chodź zaraz i zasiądź do stołu’?. Czy nie powie mu raczej: ’Przygotuj mi posiłek, przepasz się i usługuj mi, aż się najem i napije. Ty będziesz jadł i pił potem’?. Czy dziękuje słudze za to, że wykonał polecenie? Tak i wy, kiedy wykonacie wszystko co wam polecono, mówcie: 'Jesteśmy nieużytecznymi sługami. Wykonaliśmy to, co było naszą powinnością’.”
Ewangelia wg św. Łukasza 17,7-10
Błogosławiony Ojcze! Uwielbiam Twoje Święte Imię! Dzięki Ci składam, za Twoją nieskończoną dobroć! Ty wysłałeś swojego umiłowanego Syna, Jezusa Chrystusa, by otworzył nam bramy niebios. By prowadził nas do Ciebie. Dzięki Niemu, napełnieni Duchem Świętym, Twoją łaską, wybieramy być sługami. Odkrywamy, że nasze serca stworzone są, by służyć. By słuchać Twojego słowa, by wypełniać Twoją wolę.
Jak nie do pomyślenia, całkiem nie tak dawno, było dla mnie stwierdzenie, że mam komuś służyć. Ja? Pan swojego losu? Architekt życia? Przecież wszystko dookoła krzyczy, że moje szczęście jest w moich rękach. Że nic nigdy nie otrzymuje się za darmo. I jeżeli sam nie zadbam o siebie, to nikt inny tego nie zrobi. Świat, w którym żyłem, dążył raczej do tego, by mu służono. Sukces mierzony był tym, ile mogę kupić. Jak ambitne cele osiągnąłem. Jak wiele zależy ode mnie. Ile osób mnie potrzebuje. Ja byłem w centrum świata. A świat miał być narzędziem w moich rękach.