Wawrzyniec od Zmartwychwstania (1614 – 12 luty 1691) – urodził się jako Mikołaj Herman w Lotaryngii, w ubogiej i pobożnej rodzinie.  W wieku 18 lat doświadcza, pod uschniętym drzewem (które w jego widzeniu ożywia się, zakwita i pokrywa się owocami) objawienia wielkiej opatrzności i potęgi Boga. Od tego momentu w sercu Mikołaja rośnie pragnienie oddania się na służbę Bogu.

W wieku 18 lat wstąpił do wojska. Dla biednego, młodego chłopaka była to możliwość otrzymania ciepłego posiłku i skromnego żołdu. Uczestniczy w wojnie trzydziestoletniej. Dwa razy zostaje cudownie uratowany od śmierci, m. in. podczas walk o Rambervilles w 1635 roku, w czasie których odnosi rany. Przewieziono go wówczas do jego rodzinnej miejscowości. Jego ciało powracało do zdrowia, a pragnienie oddania się Bogu odzywa się z nową siłą.

Po krótkim epizodzie życia pustelniczego, uznaje że ta forma życia nie jest dla niego. Potem przebywa w Paryżu, gdzie pracuje jako służący, a jednocześnie modli się o odkrycie swojego powołania. Po jakimś czasie rozpoznaje (m.in po rozmowach ze swoim wujem Janem, karmelitą bosym – konwersem), że ma wstąpić do paryskiego karmelu i zostać bratem konwersem.

Staje się do 10 sierpnia 1640 roku, w  święto patronalne swojej parafii i w rocznicę zranienia pod Rambervilles, gdy przyjmuje habit i imię zakonne – staje się Wawrzyńcem od Zmartwychwstania.

Brat Wawrzyniec od Zmartwychwstania prowadzi proste życie zakonne. Najpierw przez długie lata jest kucharzem. Po 15 latach pracy w kuchni na skutek zdrowotnych trudności musi ją opuścić i podejmuje się posługi szewca.

Trwając w obecności wobec Boga i siebie, w pogodzie ducha i pełnej świadomości umiera 12 lutego 1961 roku.

Wybrane słowa Wawrzyńca od Zmartwychwstania znajdziesz poniżej.

[źródło: O praktykowaniu Bożej obecności, wikiźródła]