Przed Herodem Agryppą II i Berenike.

Kilka dni później do Cezarei przybył król Agryppa i Berenike, aby powitać Festusa. Zatrzymali się tam na pewien czas. Wtedy Festus przedstawił królowi sprawę Pawła. „Feliks pozostawił w więzieniu tego człowieka – powiedział. – Kiedy byłem w Jerozolimie, wyżsi kapłani i starszyzna żydowska wnieśli na niego skargę i domagali się, abym wydał wyrok skazujący. Lecz odpowiedziałem im, że Rzymianie nie mają zwyczaju skazywać człowieka, zanim oskarżony nie stanie wobec oskarżycieli. Musi mieć bowiem możliwość obrony przed zarzutami. Gdy przybyli do mnie, zaraz następnego dnia rozpocząłem proces. Rozkazałem dowódcy przyprowadzić tego człowieka. Oskarżyciele nie przedstawili jednak żadnego zarzutu, który mógłbym uznać. Wiedli z nim tylko jakiś spór na tematy związane z ich religią i z jakimś Jezusem. On już wprawdzie umarł, ale Paweł zapewniał, że żyje. Nie wiedząc, jak rozstrzygnąć ten spór, zapytałem go, czy chciałby udać się do Jerozolimy i być tam w tej sprawie sądzony. Wtedy Paweł złożył odwołanie, żądając, abym go pozostawił w więzieniu, dopóki cesarz nie rozpatrzy jego sprawy. Rozkazałem go więc pilnować, dopóki go nie odeślę do cesarza”. Wtedy Agryppa powiedział do Festusa: „Ja też chciałbym posłuchać tego człowieka!”. A on odrzekł: „Usłyszysz go jutro”.

Następnego dnia Agryppa i Berenike uroczyście wkroczyli do sali przesłuchań. Wraz z nimi przybyli dowódcy wojskowi i najznamienitsi obywatele miasta. Festus rozkazał przyprowadzić Pawła i przemówił: „Królu Agryppo i wszyscy tu obecni! Zarówno w Jerozolimie, jak i tutaj wielu Żydów wniosło do mnie oskarżenie przeciw temu oto człowiekowi. Domagali się, abym skazał go na śmierć. Stwierdziłem jednak, że nie popełnił on żadnego przestępstwa zasługującego na śmierć. Ale on odwołał się do Najdostojniejszego. Postanowiłem więc go odesłać. Nie mogę jednak napisać o nim cesarzowi nic pewnego i dlatego postawiłem go przed wami, a zwłaszcza przed tobą, królu Agryppo! Może po twoim przesłuchaniu będę miał co napisać. Jest bowiem rzeczą nierozsądną posyłać więźnia bez wyraźnego określenia stawianych mu zarzutów”.

Dzieje Apostolskie 25,13-27 (Przed Herodem Agryppą II i Berenike)