Apelacja Pawła do cesarza.

Trzy dni po objęciu urzędu namiestnika Festus udał się z Cezarei do Jerozolimy. Tam wyżsi kapłani i najbardziej wpływowi Żydzi wnieśli przed niego skargę na Pawła. Usilnie nalegali, aby im okazał przychylność i nakazał sprowadzić go do Jeruzalem. Przygotowali bowiem zasadzkę i zamierzali zabić go w drodze. Lecz Festus odparł, że Paweł jest dobrze strzeżony w Cezarei i że on zamierza tam wkrótce powrócić. „Niech więc wasi pełnomocnicy jadą ze mną – powiedział – i przedstawią oskarżenie, jeśli popełnił jakieś przestępstwo”.

Spędził wśród nich nie więcej niż osiem czy dziesięć dni, a potem powrócił do Cezarei. Zaraz następnego dnia zasiadł na ławie sędziowskiej i polecił, aby przyprowadzono Pawła. Kiedy ten przyszedł, natychmiast otoczyli go Żydzi z Jerozolimy i zaczęli mu stawiać poważne zarzuty. Nie byli jednak w stanie ich udowodnić. Paweł bronił się: „Nie popełniłem żadnego przestępstwa ani względem Prawa żydowskiego, ani przeciwko świątyni, ani też przeciwko cesarzowi”. Jednak Festus, chcąc przypodobać się Żydom, zapytał Pawła: „Czy może chcesz jechać do Jerozolimy, abym cię tam osądził w związku z tą sprawą?”. Wtedy Paweł powiedział: „Podlegam sądowi cesarza i to przed nim należy mnie sądzić. Natomiast w niczym nie zawiniłem wobec Żydów, o czym sam wiesz doskonale. Jeśli popełniłem przestępstwo zasługujące na śmierć, gotów jestem ponieść karę śmierci. Ale jeżeli oskarżenie jest bezpodstawne, to nikt nie może mnie wydać w ich ręce. Odwołuję się do cesarza!”. Wtedy Festus porozumiał się z doradcami i powiedział: „Skoro odwołałeś się do cesarza, przed cesarzem staniesz!”.

Dzieje Apostolskie 25,1-12 (Apelacja Pawła do cesarza)