Synu, pozwól mi robić z tobą, co zechcę
„Synu, pozwól mi robić z tobą, co zechcę. Ja wiem, co dla ciebie dobre. Ty myślisz jak człowiek, tak czujesz, jak podpowiada ci twoje ludzkie serce”.
To prawda, Panie. Więcej się o mnie troszczysz, niż ja sam mógłbym zatroszczyć się o siebie. Kto nie oddaje Tobie wszystkich swoich trosk, w zbyt dużym stopniu zaczyna zależeć od łutu szczęścia.
Panie, rób ze mną, co Ci się żywnie podoba, byleby moja wola mocno trwała przy Tobie. Cokolwiek mi uczynisz, jest dobre. Błogosławię Cię, jeśli chcesz, bym stał w ciemnościach. Błogosławię Cię też, jeśli chcesz, bym stał w świetle. Błogosławię Cię, jeśli raczysz mnie pocieszyć. Tak samo błogosławię Cię, jeśli chcesz, bym cierpiał.
„Synu, jeżeli chcesz ze mną wędrować, właśnie tak powinieneś się zachowywać. Musisz być gotowy na cierpienie tak samo, jak na radość. Przyjmij biedę i ubóstwo równie chętnie, co dostatek i bogactwo”.
Tomasz a Kempis, „O naśladowaniu Chrystusa”, k III.XVII.1-2 (Synu, pozwól mi robić z tobą, co zechcę)
Wersja „obrazkowa” tego wpisu (Kliknij w obrazek, aby powiększyć):-)
„O naśladowaniu Chrystusa” to jedna z najpopularniejszych książek chrześcijańskich. Przetłumaczona na ponad 90 języków. W sposób szczególny, czuję że jest to książka na obecny, trudny czas (gdy piszę te słowa przez całą Polskę przelewają się protesty związane z zaostrzeniem prawa dot. aborcji – 31.10.2020). I jak dla wielu katolików, również i dla mnie to trudny moment. Moment, który oddziela bolesną śmierć tego, co było (i już chyba nie wróci), od niecierpliwego ale i pełnego nadziei oczekiwania na nowe, które nadchodzi. I to jest wspaniała chwila, aby powrócić do dzieła „O naśladowaniu Chrystusa” i po raz kolejny spędzić trochę czasu z fragmentami, które dla siebie i dla ciebie jakiś czas temu wybrałem. Jestem przekonany, że właśnie teraz potrzebuję, aby po raz kolejny mnie przemieniły. Być może przemienią również i ciebie.
Jeśli chcesz dowiedzieć się więcej, wejdź tutaj: „O naśladowaniu Chrystusa” – Tomasz a Kempis
