Pociągnąłeś sam ku sobie mą duszę, o Panie.

Tak niepojęte i wielkie są mego serca pragnienia
Że nic otchłani mego serca wypełnić nie może.
Choćby zebrane z całego świata najpiękniejsze istnienia
Nie zastąpiłyby mi ani na chwilę Ciebie, o Boże.

Jednym spojrzeniem przeniknęłam na wskroś świat cały,
I nie znalazłam podobnej miłości do serca swego,
Dlatego spojrzałam w świat wiekuisty – bo ten jest mi za mały,
Me serce zapragnęło miłości Nieśmiertelnego.

Poczuło me serce, że jestem dzieckiem królewskim,
Że znalazłam się na wygnaniu, na obczyźnie,
Poznałam, że dom mój to pałac niebieski,
Tam się dopiero czuć będę jako we własnej ojczyźnie.

Pociągnąłeś sam ku sobie mą duszę, o Panie.
O przedwieczny Panie, Tyś się sam do mnie zniżył,
Dając mej duszy siebie samego głębsze poznanie.
Oto tajemnica miłości, dla której żeś mnie stworzył.

Miłość czysta uczyniła mnie silną i odważną,
Nie lękam się ani Serafinów, ani Cherubina stojącego z mieczem
I przechodzę swobodna tam, gdzie inni drżą,
Bo nie ma się czego lękać tam, gdzie miłość przewodnią.

I nagle wzrok mej duszy zatrzymał się na Tobie,
O Panie – Jezu Chryste na krzyżu rozpięty,
Oto moja miłość, z którą spocznę w grobie,
To mój Oblubieniec – Pan i Bóg mój niepojęty.

Św. Siostra Faustyna Kowalska ZMBM, „Dzienniczek”, p. 1632 (Pociągnąłeś sam ku sobie mą duszę, o Panie)

Wersja „obrazkowa” tego wpisu poniżej:

[download-attachment id=”9653″ title=”(Kliknij tutaj, aby pobrać  obrazek)”]