Najdoskonalsza droga, Hymn o miłości

Pokażę wam teraz drogę, która przewyższa wszystkie inne:
Gdybym mówił językami ludzi i aniołów,
a miłości bym nie miał,
stałbym się miedzią brzęczącą lub dźwięczącymi cymbałami.
Gdybym posiadał dar prorokowania
i poznał wszelką tajemnicę i wszelką wiedzę,
a wiarę miałbym taką, że góry bym przenosił,
a miłości bym nie miał,
byłbym niczym.
Gdybym też innych nakarmił wszystkim, co posiadam,
i szczycił się, że wydałem własne ciało,
a miłości bym nie miał,
niczego bym nie zyskał.

Miłość jest cierpliwa, szlachetna,
miłość nie zazdrości, nie przechwala się, nie jest zarozumiała,
nie postępuje nieprzyzwoicie,
nie szuka siebie,
nie wybucha gniewem,
nie liczy doznanych krzywd,
nie cieszy się z niesprawiedliwości,
lacz raduje się z prawdą.
Wszystko wytrzymuje,
wszystkiemu wierzy,
wszystkiemu ufa,
wszystko przetrwa.
Miłość nigdy się nie kończy.
Inaczej niż dar prorokowania, który ustanie,
języki, które zanikną,
czy wiedza, której zabraknie.

Tylko po części poznajemy i po części prorokujemy.
A kiedy nadejdzie to, co doskonałe, zniknie to co częściowe.
Gdy byłem dzieckiem,
mówiłem jak dziecko,
myślałem jak dziecko,
rozumowałem jak dziecko.
Gdy stałem się człowiekiem dojrzałym,
wyzbyłem się tego co dziecięce.
Teraz widzimy niewyraźnie jak w zwierciadle,
potem będziemy oglądać twarzą w twarz.
Teraz poznaję po części,
potem poznam tak, jak sam zostałem poznany.
Teraz więc trwają wiara, nadzieja i miłość – te trzy.
Z nich zaś największa jest miłość.

Pierwszy list św. Pawła do Koryntian 13,1-13 (Najdoskonalsza droga, Hymn o miłości)