Żyć w nieustannej komunii z Bogiem, Sekret pokoju i szczęścia

Niech więc królestwo miłości z pełni utrwali się w wewnętrznym królestwie pani, a ciężar tej miłości panią pociąga aż do zupełnego zapomnienia o sobie, aż do tej śmierci mistycznej, o której mówił Apostoł, kiedy wołał: „Już nie ja żyję, lecz żyje we mnie Chrystus”. 

W tej pięknej mowie po Wieczerzy, która jest jakby ostatnim śpiewem miłości Boskiego Mistrza, wypowiedział on do swojego Ojca te piękne słowa: „Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi zleciłeś do wykonania”. My należymy do Niego z tytułu oblubienic, droga pani, i w następstwie tego powinnyśmy się całkowicie z Nim identyfikować. Wydaje mi się, że każdego dnia wieczorem powinnyśmy móc te słowa powtarzać.

Może pani powie: jak Go otaczać chwałą? To jest bardzo proste. Nasz Pan zdradza nam ten sekret, kiedy mówi do nas: „Moim pokarmem jest wypełnić wolę Tego, który Mnie posłał” (J 4,34). Niech się więc pani przywiąże, droga pani, do woli tego godnego uwielbienia Mistrza, niech patrzy na każde cierpieniem jak również na każdą radość tak, jakby ono pochodziło bezpośrednio od Niego, a wtedy życie pani będzie jakby ustawiczną komunią, albowiem każda rzecz będzie niczym sakrament, który będzie pani dawał Boga. I to jest bardzo rzeczywiste, ponieważ Bóg się nie dzieli, Jego wola stanowi jedno z Jego Bytem. On jest cały we wszystkich rzeczach, a te rzeczy są w pewnym sensie wypływem Jego miłości. 

Widzi więc pani, jak może otaczać Go chwałą w tych stanach cierpień, niemocy, tak trudnych do znoszenia. O ile tylko będzie pani mogła, niech zapomina o sobie, bo to jest sekret pokoju i szczęścia. Święty Franciszek Ksawery wołał: „To, co mnie dotyka, wcale mnie nie dotyka, ale to co dotyka Jego, dotyka mnie niezwykle mocno”. Szczęśliwa dusza, która doszła do tego całkowitego oderwania, ona miłuje naprawdę.

Św. Elżbieta od Trójcy Świętej, Pisma wszystkie – Listy z Karmelu (t.2), l. 266 (Żyć w nieustannej komunii z Bogiem, Sekret pokoju i szczęścia)