Dusza oświecona Bożym światłem

Gdy dusza jest całkowicie oczyszczona poprzez żarliwe podejmowanie nieustannych trudów ascezy, zostaje oświecona Bożym światłem. Powoli zaczyna też, w sposób naturalny, widzieć piękno, jakie Bóg jej dał od początku i wzrasta w miłości do swego Stwórcy. Im bardziej – poprzez oczyszczenie – przyjmuje jaśniejące promienie słońca sprawiedliwości, które odsłaniają i objawiają jej naturalne piękno, tym więcej też dokłada ona trudów ascezy, aby dojść do większego oczyszczenia. W ten sposób, będąc czystą, pragnie poznać chwałę otrzymanego daru, na nowo przyjąć dawną szlachetność i odzyskać obraz Stworzyciela – czysty i niezmieszany. Podejmuje też dalsze trudy, aż zostanie oczyszczona od wszelkiej plamy i zmazy, i będzie godna kontemplować Boga i z Nim rozmawiać.

św. Niketas Stetatos, Centurie praktyczne, gnostyczne i teologiczne, p. 86 (Dusza oświecona Bożym światłem), z: Filokalia, teksty o modlitwie serca