Dać wszystko za wszystko

Poznawszy w wielu książkach różne metody kroczenia do Boga i rozmaite praktyki życia duchowego, uznałem, że służyłyby raczej zakłopotaniu mojego ducha, a nie ułatwieniu tego, do czego dążyłem i czego poszukiwałem, a czym był sposób całkowitego oddania się Bogu. Kazało mi to zdecydować, aby oddać wszystko za wszystko. Tak więc oddawszy się cały Bogu na zadośćuczynienie za moje grzechy, wyrzekłem się z miłości do Niego wszystkiego, co Nim nie było, i zacząłem żyć tak, jakby był tylko On i ja na świecie. Czasami uznawałem siebie przed Nim za nędznego przestępcę  leżącego u stóp swego sędziego, kiedy indziej dostrzegałem Go w swym sercu jako mego Ojca, jako mojego Boga. Uwielbiałem Go tam najczęściej jak mogłem, utrzymując mego ducha w Jego świętej obecności i przywołując go do porządku tylekroć, ilekroć ulegał rozproszeniu. Nie musiałem się trudzić przy tym ćwiczeniu i kontynuowałem je mimo wszelkich napotkanych przeze mnie trudności, nie okazując wzburzenia ani niepokoju, gdy wbrew mojej woli ulegałem rozproszeniu. Nie zajmowałem się tym ćwiczeniem wcale mniej w ciągu dnia niż w czasie modlitw. Albowiem zawsze, w każdej godzinie i w każdej chwili, nawet w trakcie najcięższej pracy, odpędzałem i wyganiałem z mojego ducha wszystko to, co było w stanie odwrócić moją myśl od Boga.

br. Wawrzyniec od Zmartwychwstania, Listy, l. 12 (Dać wszystko za wszystko),  z: O praktykowaniu Bożej obecności